ROZDZIAŁ II Wodna przygoda

Weekend minął bardzo szybko. Ani się obejrzałam, był już poniedziałek, a nauczyciele wygłaszali mowy o tym, jak ważną rolę odegrają SUM-y (Standardowe Umiejętności Magiczne) w naszym życiu.

- Musicie wiedzieć, że jeżeli nie przyłożycie się w tym roku do pracy nie zdacie żadnego SUM-a! – oświadczyła z groźną miną McGonagall – Uważam za stosowne przypomnieć wam, że będzie to już w czerwcu! Macie więc jeszcze dużo czasu do nadrobienia materiału z poprzednich klas, ale dobrze by było, aby materiał z tego roku również był bardzo dobrze zapamiętany. No więc… dzisiaj zaczniemy omawiać zaklęcia powodujące znikanie. Nie są one trudne, jednak i tak należą do najtrudniejszych czarów, jakich wam przyjdzie dokonać podczas suma.

Tak, musiałam przyznać, że miała rację. Jednak po kilku próbach udało mi się sprawić, aby mój ślimak zniknął, za co zdobyłam 10 punktów dla Griffindoru. Pod koniec lekcji udało się to też Remusowi, a reszta… Cóż, reszta dostała pracę domową. Mieli ćwiczyć te zaklęcie.

Po transmutacji czekały nas zaklęcia. Zaklęcia są moim prawie ulubionym przedmiotem, gdyż nie wymagają takiego skupienia, jak na inne przedmioty, poza tym bywają przydatne w życiu codziennym, szczególnie w starciach z Potterem. Profesor Flitwick nie zapomniał przypomnieć nam o SUM-ach.

- Od tych egzaminów – zaczął maleńki profesor, stojący, jak zwykle na stosie książek – może zależeć cała wasza przyszłość!Musicie więc poważnie się zastanowić nad tym, jaka będzie wasza kariera. Ale zanim egzaminy nadejdą, czeka was bardzo ciężka praca i to o wiele cięższa niż w poprzednich klasach.

Następna część lekcji polegała na przypomnieniu sobie zaklęcia przywołującego, które według Flitwicka na pewno znajdą się wśród pytań egzaminacyjnych.

Po transmutacji i zaklęciach czekały nas jeszcze zielarstwo, opieka nad magicznymi stworzeniami i wróżbiarstwo. Dla nikogo nie było zaskoczeniem, również dla mnie, że na każdej z tych lekcji, nauczyciele przypominali o SUM-ach.

- Mam już tego serdecznie dość. – Pożaliła mi się Zoey, kiedy po skończonych lekcjach szłyśmy do wieży Griffindoru.

- A myślisz, że ja nie? Jakbyśmy nie wiedzieli, że będziemy w tym roku zaliczać SUMy… A na dodatek mamy tyle pracy domowej.

- Lily nie chce się odrabiać pracy domowej? Uu, postęp. - żartowała Kate

- Nie powiedziałam, że mi się nie chce, tylko stwierdziłam fakt, że jest jej dużo.

Kate dalej się zemną nie spierała. Szybko dotarłyśmy do portretu Grubej Damy, podałyśmy hasło i weszłyśmy. Pierwszą osobą, którą zobaczyłyśmy był Remus.

- O, Lily, McGonagall kazała Ci przekazać, ze dzisiaj mamy razem patrol. Przy bibliotece.

- No super. Nie dość, że tyle pracy domowej, to jeszcze będę miała nieprzespaną noc. 

- Oj, nie smuć się, Lily – powiedziała Kate i przytuliła mnie – Pomyśl, że już niedługo będziesz miała dwa razy więcej pracy domowej, bo jeszcze ja.

- O nie, nie! – oburzyłam się – W tym roku sama będziesz odrabiać!

- No dobra, już dobra. Ale pomożesz mi z tym zaklęciem powodującym znikanie, prawda?

Cóż, to akurat musiałam zrobić, bo profesor McGonagall mnie o to prosiła.

Razem z Zoey i Kate zasiadłyśmy przy jednym z wolnych stolików w Pokoju Wspólnym i zaczęłyśmy odrabiać lekcje. Ja uporałam się ze wszystkim w pół godziny, ale dziewczyny jeszcze siłowały się z wypracowaniem dla profesor Sprout.

Obie zrobiły do mnie słodkie oczka.

- Nie!

Kilka mrugnięć.

- Nie!

Następna kolejka mrugnięć.

- Nie!

- No Ruda, błagam! – krzyknęła Kate

- Po pierwsze nie nazywaj mnie Ruda, a po drugie po raz kolejny odpowiadam nie! A teraz idę na błonia, aby być z dala od waszych oczu.

Dziewczyny chyba zrozumiały, że nic nie wskórają, więc poszły do Remusa, a ja udałam się na błonie.

Kiedy wyszłam na dwór uderzył mnie powiem ciepłego powietrza. Było tak ciepło, jak latem, choć właściwie, ta pora roku jeszcze trwała. Słońce było jeszcze całkiem wysoko, więc musiałam trochę poczekać na zachód, a przyszłam tu właściwie tylko po to. Ruszyłam w kierunku jeziora. Kiedy tam doszłam spojrzałam na jego taflę. Lekko się poruszała, co spowodowane było słabo wiejącym wiatrem.

Wsadziłam nogi pod wodę i zaczęłam oglądać piękny krajobraz. Zamek rzucał duży cień na jezioro, w oddali było widać Zakazany Las, a obok niego chatkę Hagrida. Powinnam już dawno go odwiedzić, ale jakoś nie miałam okazji. Na pewno odwiedzę go w tym tygodniu, ale raczej w weekend, gdyż teraz prawdopodobnie nie będę miała zbyt dużo czasu. Ciekawe, czy ma już jakieś nowe zwierzątko. W poprzednim roku miał niuchacza – Tofika, który zdemolował mu cały dom, a jeszcze wcześniej kota, który bardziej przypominał psa. Nazywał się Łatek. 

Spędziłam na dworze, mocząc nogi w wodzie ok. 2 godziny i już miałam iść, kiedy coś się za mną poruszyło. Obejrzałam się, ale nic nie zauważyłam. Nagle coś mnie chwyciło w pasie i wrzuciło do jeziora. Zaczęłam wrzeszczeć, jednak ktoś szybko użył przeciwko mnie zaklęcie Silenco.

Ach, od razu domyśliłam się kto za tym wszystkim stoi! Potter, a kto inny? Pewnie razem z Blackiem założyli tą swoją pelerynę-niewidkę, w której wymykają się z zamku po nocach. Ale tym razem im się nie upiecze! Dam im szlaban do końca roku szkolnego!

Byłam powszechnie nazywaną szlamą, czyli moi rodzice byli mugolami, tylko ja zostałam czarodziejką. Kiedy miałam 10 lat chodziłam na lekcje pływania, co mi się naprawdę opłaciło, gdyż teraz mogłam się łatwo wydostać z wody. Postanowiłam jednak udawać, że się topię. Zanurkowałam. Po kilkunastu sekundach zaczęło mi brakować powietrza, mimo to, wiedziałam, że Potter z Blackiem jeszcze nie wskoczyli mnie ratować (obstawiałam, że to zrobią). 

Kiedy usłyszałam plusk wynurzyłam się i odpłynęłam trochę dalej, tak, aby mnie nie widzieli. Gdy oni się wynurzyli, ja zanurkowałam i trwało to kilka minut, aż w końcu przyłapali mnie. Ja zaczęłam się śmiać , ale bezgłośnie, gdyż byłam pod działaniem zaklęcia Silenco. Potter z Blackiem wydawali się nieźle wkurzeni.

- Evans, nigdy więcej tego nie rób! – wrzeszczał Potter

- Wiesz, jak nas wystraszyłaś?!

A ja stałam tak jeszcze przed nimi, niewzruszona, przez jakiś czas, czekając aż mnie odczarują i będę mogła dać im szlaban. Kiedy to w końcu zrobili, powiedziałam:

- Za używanie w niecnych celach peleryny-niewidki i znęcanie się nad innymi uczniami otrzymujecie szlaban. Do końca miesiąca… W każdą sobotę. 

I odeszłam, po drodze osuszając się różdżką. Cieszyłam się, że ich nastraszyłam, a do tego jeszcze dałam im szlaban. Naprawdę fajnie jest być prefektem…

Kilka godzin później

- Remus, ja już nie chcę być prefektem! Jestem śpiąca, a jutro musimy rano wstać do szkoły… Jest już pierwsza w nocy.

- Lily, jest dopiero wpół do pierwszej. Wytrzymaj jeszcze pół godziny. – próbował pocieszyć mnie Remus – A tak w ogóle to Łapa i Rogacz opowiadali mi o waszej przygodzie. Nieźle ich nastraszyłaś.

- Taki był mój zamiar. – uśmiechnęłam się szyderczo

- Oj Ruda, Ruda.

- Nie nazywaj mnie Ruda!

- Lily, ale przecież rude włosy są bardzo ładne.

- Chyba dla Ciebie.

Niezmiernie się ucieszyłam, kiedy godzinę późnej leżałam już swoim łóżku. Po tym dniu byłam naprawdę zmęczona. A przecież będzie jeszcze z 300 takich dni. Ach, ale w każdym razie nie mogę się doczekać soboty. Jeszcze nie wymyśliłam, co będą robić Potter z Blackiem, ale na pewno nie będzie to nic miłego.