ROZDZIAŁ III Tajemniczy uczeń

Leżałam na łóżku, wpatrzona w sufit. Czułam, jak ciepłe promienie słoneczne wpadają do mojego dormitorium. Powoli otworzyłam oczy i wstałam. Wszystkie dziewczyny jeszcze spały. Jak najciszej otworzyłam okno, aby ich nie obudzić.

Patrząc na poranną mgłę chłonęłam każdy powiew porannego wiatru. Świat budził się ze snu, aby poznać tajemnice kolejnego, monotonnego dnia, z nadzieją, że może jednak zdarzy się coś nieoczekiwanego.

Kochałam poranki, nawet bardzo. Szczególnie tę rosę, która spływała z liści, dość chłodne powietrze, które wraz z upływem dnia robiło się cieplejsze, szczególnie we wrześniu. Spojrzałam na błękit nade mną i podziwiałam fruwające ptaki. Kiedyś bardzo chciałam być ptakiem. Mieć skrzydła, latać, nie przejmować się błahostkami. Zawsze pozostaje miotła... Ale może... jednak nie.

Powoli, z niechęcią, zamknęłam okno. Wygrzebałam z szafki jakieś spodnie, bluzkę i sweter, a następnie poszłam do łazienki. Tam ubrałam się, uczesałam włosy i zrobiłam lekki makijaż, aby zatuszować wielkie worki pod oczami, powstałe przez dzisiejszy dyżur.

Postanowiłam, że udam się do sowiarni. Ale najpierw napiszę list do rodziców. Już miną ok. tydzień w Hogwarcie, a ja do nich nic nie napisałam. Nie, żebym codziennie miała do nich pisać, ale to jednak początek, wypadało wysłać im jakąś wiadomość.

Wzięłam do ręki pióro i czysty pergamin. Zaczęłam pisać. Nie wiedziałam, co mam zawrzeć w tym liście. W sumie nie miałam nic ciekawego do opisywania. Ale musiałam im dać jakiś znam, że żyję, aby się nie martwili.

Opisałam im kilka wydarzeń, trochę o moim byciu prefektem, a także o Zoey i Kate. Wygrzebałam z mojej torby jeszcze jakąś kopertę, zaadresowałam i ruszyłam do sowiarni.

Pokój Wspólny Gryffindoru wyglądał przytulnie, jak zawsze: okrągła kotara, wypełniająca całe piętro wieży, pełna podniszczonych foteli i chybocących się starych stolików. W kominku trzaskał wesoło ogień. Teraz naprawdę czułam się tu jak w domu. Dodać tylko jeszcze uczniów, grających w szachy czy gargulki, a będzie naprawdę cudownie.

Wyszłam przez dziurę pod obrazem Grubej Damy i szybkim krokiem ruszyłam w stronę sowiarni. Kiedy już się tam dostałam, wypatrzyłam wśród sów, moją sowę – Belzebuba i dałam mu list.

- Do rodziców, Belzebubku.

Stałam w sowiarni jeszcze kilkanaście sekund, patrząc przez okno, jak Belzebub odlatuje, aż w końcu znudziło mi się to i postanowiłam wyjść. Otworzyłam drzwi i nagle…

- Bu!!!

Mogłam przysiądz, że w tym momencie obudziłam całą szkołę!

- Potter! Ty.. Ty.. Ty! Czyś Ty do reszty oszalał?

- Na twoim punkcie owszem. – wyszczerzył zęby przepraszająco

Wzięłam głęboki oddech, po czym zapytałam:

- Dlaczego mnie śledzisz?

- Evans, ja Cię nie śledzę.

- W takim razie skąd wiedziałeś, że jestem w sowiarni? – spytałam, robiąc minę surowej matki

- To tajemnica Huncwotów. Gdybym Ci ją zdradził, nie byłbym Huncwotem.

Mimo, że chciałam wiedzieć, jak znalazł mnie Potter, w sekrety Huncwotów wolałam się nie zagłębiać. Postanowiłam po prostu zostać przy wersji, że mnie śledził.

Szybko, nie oglądając się z siebie ruszyłam do wieży Gryffindoru. Było już pewnie trochę późno, skoro Potter wstał, więc mogłam pójść od razu do Wielkiej Sali, jednak wolałam zaczekać na Zoey i Kate. Rogacz szedł za mną, gadając różne głupie rzeczy, których nie słuchałam, jeszcze nabawiłabym się jego głupoty. 

W przeciągu dwóch minut byłam już w dormitorium dziewczyn. Alice powoli wstawała z łóżka, Zoey była w łazience, a reszta słodko spała. Zaczęłam je więc powoli budzić.

- Mamo, jeszcze 5 minut. – gadała przez sen, jeszcze zaspana Kayla

- Lily…?- to akurat był głos Kate

- Tak?

- Która godzina?

Spojrzałam na zegarek, wiszący na ścianie.

- Wpół do ósmej. – odpowiedziałam

- No dobra, to wstaję.

Kate powoli wygramoliła się z łóżka, a za nią reszta dziewczyn. Miałyśmy taki zwyczaj w dormitorium, że zawsze budziła ta, która pierwsza się obudziła. Rzadko nastawiałyśmy budziki.

Po dziesięciu minutach Zoey i Kate były już gotowe. Razem zeszłyśmy do Pokoju Wspólnego, a następnie do Wielkiej Sali.

- Lily, wiesz, jaki Logan jest przesłodki? – mówiła Kate

- Powtarzasz się.

- No tak, ale wiesz, on naprawdę jest wspaniały. I taki opiekuńczy. I już nawet jesteśmy razem.

- Kate, z tym też się powtarzasz.

Kiedy dotarłyśmy do Wielkiej Sali, usiadłyśmy obok Huncwotów, jak zawsze zresztą i zabrałyśmy się do jedzenia śniadania.

Spojrzałam na swój plan lekcji. Miałam dzisiaj numerologię, eliksiry, zielarstwo, runy i obronę przed czarna magią. Co do tego ostatniego przedmiotu… Co roku zmieniany był nauczyciel. Każdy był inny, miał inny sposób nauczania. Np. profesor Douson, który uczył nas w drugiej klasie, miał zwyczaj zawsze na początku lekcji palić jemiołę. Mówił, że odstrasza to złe moce. Natomiast profesor, który uczył nas rok temu właściwie nie miał sposobu nauczania. Chyba, że kazanie czytania podręcznika nim jest. Do tego mówił, że tak naprawdę bardzo rzadko możemy się spotkać z ciemnymi mocami, w co bardzo wątpiłam, szczególnie teraz, kiedy tak głośno było o Voldemorcie.

W tym roku uczyła nas kobieta – profesor Joyce. Była całkiem fajna. Jak na razie mieliśmy z nią raczej lekcje teoretyczne, ale obiecała, że w przyszłym tygodniu porobimy coś ciekawego.

Nagle nasze śniadanie, przerwała Alice:

- Wiecie, że pod koniec miesiąca, w ostatnia sobotę będzie wypad do Hogsmeade?

- Naprawdę? O kurczę, to super. A ja mam trening. – powiedziała ponuro Zoey, po czym spojrzała błagalnie na Pottera – James, proszę odwołaj trening.

- Nie ma mowy, to będzie drugi trening w nowym składzie. A właśnie, nie zapomnij się jutro stawić na sprawdzianie.

- Chcesz mnie wyrzucić z drużyny? Przecież wiesz, że jestem najlepszą ścigającą!

- Nie, ale chcę, żeby byli wszyscy – odpowiedział Potter na pytanie szatynki – A z resztą muszę zobaczyć czy nikt nie stracił formy przez wakacje.

Szłam, przepychając się przez tłum ludzi. Jedni mieli lekko zaspane twarze, inni rozbawione, smutne lub po prostu obojętne.

I wtedy go zobaczyłam. Stał przy parapecie, z plecakiem, nonszalancko zawieszonym na jednym ramieniu. Nie mogłam uwierzyć swoim oczom. Stanęłam jak wryta i gapiłam się na Niego, nie zdając sobie sprawy, jak to wygląda. A może ja śniłam?